In memoriam Benny Neyman

Onderstaand stukje uit de donderdag uitgave van de Telegraaf

do 07 feb 2008
Benny Neyman: ster zonder sterallures
RIJSWIJK -
Benny Neyman zei dat zijn hits hem waren overkomen. Sleutel tot succes waren zijn teksten: recht uit het hart en laagdrempelig.
Begin jaren tachtig brak de in Maastricht geboren mijnwerkerszoon Neyman door met Ik Weet Niet Hoe (1980) en Vrijgezel (1981). Dat waren al flinke hits, maar de grootste klapper maakte de zanger met Waarom Fluister Ik Je Naam Nog. In 1985 haalde hij met deze plaat een nummer-1-notering in de Top 40.

Neyman zei in maart 2005 in het Algemeen Dagblad dat hij „niet wilde teren op oude successen.” De hits uit het begin van zijn carrière hadden echter wel de basis voor de rest van zijn loopbaan gelegd.

Meer dan twintig theatershows en vijfentwintig LP's/CD's staan er op zijn naam. Bij vrijwel ieder optreden zat de zaal vol. Opvallend, want echte hits scoorde Neyman na Waarom Fluister Ik Je Naam Nog eigenlijk niet meer. Om dát nummer vroeg zijn publiek (grotendeels trouwe fans en volgens Neyman bestaande uit 70 procent vrouwen en 10 procent 'nichten“) elke voorstelling opnieuw.

Het grote geheim van zijn succes was volgens de zanger dat hij altijd zichzelf is gebleven. In tegenstelling tot zijn meeste jaargenoten volgde hij de Academie voor Kleinkunst in Amsterdam, niet met de ambitie musicalster of cabaretier te worden. Neyman had een carrière als zanger, als vertolker van het levenslied, op het oog. Zijn nummers moesten gevoelige teksten hebben, uit het leven gegrepen. Hij schreef altijd zijn eigen nummers, als een van de weinige artiesten in Nederland. De hulp van Joop van den Ende of Henk van der Meijden had hij niet.

Met zijn 25e album 'Trök nao Blouwdörrep' ging een grote wens van Neyman - een plaat met liedjes in het Limburgs dialect - in vervulling. Blouwdörrep is de naam van de wijk in Maastricht waar Neyman werd geboren.

De laatste jaren liet Neyman zijn man Hans van Barneveld (ze trouwden in 2000) steeds meer invloed uitoefenen op zijn theaterprogramma's. Volgens Neyman leidde dat ertoe dat zijn shows gaandeweg het seizoen steeds beter werden. Ieder jaar wilde hij vernieuwend en verrassend uit de hoek komen. Neyman wilde eigenlijk nog jaren doorgaan, al gaf hij zichzelf in 1995 nog hooguit tien jaar. Echte toekomstplannen had hij toen niet. „Daar denk ik nog niet over na. Het kan elk moment met mij gebeurd zijn. Dat klinkt erg relativerend, maar zo ben ik nu eenmaal.” Nuchter dus. En ook wel een beetje trots op het feit dat hij tot aan het einde volle zalen trok.